Herb  SAPIEHA   

Herb książęcy Sapieha - w polu I czarnym Lilie Sapiehów, w polu II czerwonym polski herb Lis, w polu III niebieskim herb Ręka, w polu IV czerwonym Pogoń Litewska. 

więcej

 Linki :   heinz-soyer.pl  -  ratownictwo.com.pl  -  langaindustrial.pl  -  resqtec.pl  - 

sava.info.pl  -  vetter.pl  -  wodkan.eu  -  zumro.pl  -  dziembowska.pl  -  soyer.co 

PL  |  EN  |  DE 

HERALDYKA LITEWSKA 

I  BIAŁORUSKA   

Wielkie       Księstwo       Litewskie       zamieszkiwały       przede wszystkim    narody    słowiańskie    (przodkowie    dzisiejszych Białorusinów      i      Ukraińców),      zaś      plemiona      bałtyckie (przodkowie     dzisiejszych     Litwinów)     zasiedlały     głównie tereny      dzisiejszej      Litwy.      Językiem      urzędowym      był słowiański   język   ruski.   W   tym   języku   spisano   m.in.   Statuty Wielkiego    Księstwa    Litewskiego    i    prowadzono    Metrykę Litewską.    Od   początku   XIV   w.   Wielkie   Księstwo   Litewskie   pod   władzą Giedyminowiczów     i     Jagiellonów     jednoczyło     księstwa ruskie   pod   swoim   zwierzchnictwem   konkurując   z   Wielkim Księstwem   Moskiewskim.   W   pewnym   momencie   granica Wielkiego    Księstwa    Litewskiego    zbliżyła    się    do    Morza Czarnego   na   południu   oraz   na   około   130   km   od   Moskwy na wschodzie. W    1385    r.    Korona    Polska    i    Wielkie    Księstwo    Litewskie zawarły   unię   personalną   (unia   w   Krewie).   Państwa   były połączone      pod      panowaniem      jednego      władcy,      ale zachowały   odrębność.   W   zasadzie   dopiero   w   1569   r.,   za panowania    Zygmunta    Augusta,    na    sejmie    w    Lublinie doszło   do   zawarcia   unii   realnej.   Oba   państwa   utworzyły Rzeczpospolitą     Obojga     Narodów.     Herb     Litwy     wraz     z polskim   Orłem   stanowiły   wspólny   Herb   Rzeczypospolitej Obojga Narodów.   W   dniu   2   października   1413   r.   Korona   Polska   i   Wielkie Księstwo    Litewskie    zawarły    w    Horodle    kolejną    unię,    by utrwalić       związek       obu       państw.       Unia       horodelska potwierdzała   wspólną   politykę   obu   państw,   wprowadziła instytucję      odrębnego      wielkiego      księcia      na      Litwie wybieranego    przez    króla    Królestwa    Polskiego    za    radą    i wiedzą   bojarów   litewskich   oraz   panów   polskich,   wspólne sejmy    i    zjazdy    polsko-litewskie,    urzędy    wojewodów    i kasztelanów     na     Litwie,     a     litewską     szlachtę     katolicką zrównała   z   polskimi   rodami.   W   wyniku   unii   horodelskiej do     polskich     rodów     herbowych     przyjęto     47     rodów bojarskich.   Na   Litwę   przeniesione   zostały   herby:   Abdank   • Bogoria   •   Bychawa   •   Ciołek   •   Doliwa   •   Dołęga   •   Dryja   • Działosza   •   Dębno   •   Gierałt   •   Godziemba   •   Gryf   •   Grzymała •   Janina   •   Jastrzębiec   •   Jelita   •   Korczak   •   Kot   Morski   •   Leliwa •   Lis   •   Łabędź   •   Łodzia   •   Nałęcz   •   Nowina   •   Odrowąż   • Ogończyk   •   Oksza   •   Ossoria   •   Pierzchała   •   Pobóg   •   Pomian   •   Poraj   •   Półkozic   •   Rawicz   •   Rola   •   Sulima   •   Syrokomla   • Szreniawa   •   Świnka   •   Topacz   •   Topór   •   Trzaska   •   Trąby   • Wadwicz • Wąż • Zadora • Zaremba. W    ten    sposób    litewska,    białoruska    i    ukraińska    szlachta Wielkiego   Księstwa   Litewskiego   weszła   w   orbitę   polskiego systemu    heraldycznego,    a    heraldyka    rodowa    litewsko- białoruska     i     ukraińska     rozwijały     się     w     ramach     tego systemu,     przystosowując     do     jego     wzorców     własne wcześniejsze   tradycje   heraldyczne.   W   tym   okresie   herby dość     szybko     zatracają     charakter     rycerskich     znaków rozpoznawczych.     Używane     są     przede     wszystkim     na pieczęciach,   portretach,   nagrobkach   lub   fasadach   domów szlacheckich.     Większość     szlachty     Wielkiego     Księstwa Litewskiego   przyjmuje   z   czasem   herby   polskie,   lecz   część używa   nadal   dawnych   znaków   pieczętnych,   określanych jako "herby własne" tych rodów. Wizerunek     na     pieczęci     był     utożsamiany     z     herbem, przekształcał   się   w   herb.   W   ten   sposób   powstały   herby wielu    miejscowych    rodów,    które    nie    przyjęły    herbów polskich     i     zachowały     swe     dawne     znaki     pieczętne. Umieszczane   na   tarczach   herbowych   i   ozdabiane   według europejskich    reguł    heraldycznych    stare    znaki    rodowe świadczą     o     dawnym     pochodzeniu     rodów     litewsko- białoruskich    i    podkreślają    pewną    odrębność    szlachty Wielkiego         Księstwa         Litewskiego         we         wspólnej Rzeczypospolitej.   Z   czasem   również   te   herby   umieszczane w    wydawanych    od    XVI    w.    polskich    herbarzach,    zostały zaadoptowane przez heraldykę polską.   

Herb  CHODKIEWICZ  

Herb Chodkiewicz - połączenie polskich herbów szlacheckich KOŚCIESZA oraz GRYF. Z tego rodu m.in. Jan Karol Chodkiewicz (1560-1621), hetman wielki litewski.

więcej

Herb  RADWAN  odm.  

Odmiana polskiego herbu szlacheckiego RADWAN - odmiana Judycki 'herb własny'. 

więcej